Voor de volgers

Het zit er bijna op. Zoals jullie hebt mee kunnen maken hebben we genoten van deze uitzonderlijke reis! We hebben lang niet alles kunnen vertellen en ook lang niet alles kunnen laten zien. (Ingeborg alleen al heeft meer dan 1500 foto's gemaakt!)
We willen dan ook jullie allemaal uitnodigen voor een Nieuw Zeeland middag in de Hollandse Hout. We weten nog niet precies wanneer (want we moeten Ineke's agenda er even bij hebben) maar het zal een zondagmiddag in januari of februari zijn. Als het even kan 'skypet' Ingeborg dan mee en zullen we wat meer laten zien en vertellen!

Laatste dagen

's Morgens verslapen we ons want ik zette de wekker altijd (op mijn gsm) en dat ging nu dus verkeerd. Omdat we hadden afgesproken Ingeborg op haar werk af te zetten liep zij nu eens te jagen (weer eens wat anders!) Maar we waren op tijd en hebben nog even kennis gemaakt met haar baas, een aardige (grote) man. Nog een kopje koffie en de tijd van afscheid was daar.
Met z'n tweeën rijden we daarna naar Matamata voor onze laatste aktiviteit, een bezoek aan 'Hobbitstee' (oftewel 'Hobbiton' zoals het in het engels heet). We waren oorspronkelijk van plan dat aan het begin van onze reis te doen maar toen was het gesloten omdat er weer filmopnamen werden gemaakt van het boek 'De Hobbit', de voorloper van 'In de ban van de Ring'. Hobbiton is een nauwkeurig nagemaakte 'Gauw' (Shire in het engels) waar Peter Jackson opnamen heeft gemaakt voor alle scenes in Hobbitstee. Het is erg leuk om te zien hoe midden in de weilanden van de glooiende streek rond Matamata zo nauwkeurig 'Hobbitstee' is nagemaakt. Als je daar bent en om je heen kijkt dan begrijp je precies waarom hij die streek heeft uitgekozen! Als je het boek hebt gelezen dan waan je je gewoon in Hobbitstee!
We moeten een 'non disclosure agreement' tekenen waarin we plechtig beloven geen foto's op het internet te zetten zolang de film 'De Hobbit' nog niet uit is. Vandaar dat we geen foto's kunnen laten zien. (Wel als jullie naar de Nieuw Zeelandmiddag komen!)
's Middags rijden we weer terug naar Tauranga voor een laatste overnachting op een camping. Naarmate we dichter bij de kust komen verdwijnt de bewolking en staan we in volle zon aan de Grote Oceaan! We stellen vast dat het een stuk rustiger is zo met z'n tweetjes. Er is geen tentje dat moet worden opgezet dus we zijn zo klaar met installeren.
Nog eventjes een paar uur in de zon en ook nog even de 'Great Pacific' om onze kuiten laten spoelen en dan zit het er echt bijna op.
Morgenochtend de camper terugbrengen en dan worden we 's middags weggebracht naar Auckland waar onze vlucht naar Amsterdam via Sjanghai laat op de avond vertrekt.

Terug naar het Noordereiland

We moeten ons al om 9 uur melden bij de ferry maar de dames hebben wat moeite met vroeg opstaan. We besluiten dus pas te ontbijten nadat we hebben ingechecked voor de veerboot. (Das het voordeel van een camper!) De overtocht is wat 'stampender' en 'rollender' dan de heenreis. Uiteraard vooral op volle zee. Alles verloopt echter volgens schema en we rijden om half-twee van de boot in Wellington en rijden naar Napier aan de oostkust.
's Avonds nog even de stad in om een lekker hapje te eten (in een Ierse pub). Napier is een stadje midden in een wijnbouwgebied en het centrum is helemaal in art-decostijl. Zelfs de belettering op de reclame borden in de hoofdstraat is in een art-deco lettertype. Het centrum komt heel gezellig over met al die mooie gebouwen en als we de volgende morgen in volle zon (ja ja) het nog eens overdoen ziet de stad er nog leuker uit. De stad blijkt trouwens in 1931 door een aardbeving in 3 minuten helemaal verwoest te zijn en daarna dus helemaal in art-decostijl herbouwd.
We kunnen niet te lang aanlummelen want Ingeborg wil ons nog laten zien waar ze (met heel veel plezier) de eerste periode van haar Nieuw Zeeland reis heeft gewoond en gewerkt voordat we haar weer in Hamilton terugbrengen. We moeten daarvoor dwars oversteken naar de westkust naar Oparau vlakbij Kawhia een rit van een uur of 5. We ontmoeten daar haar 'eerste' collega's en dat zijn uiterst vriendelijke en gastvrije mensen (ik zou bijna zeggen uiteraard). Ze laat ons nog even alles zien en dat spreekt dan toch meer dan de foto's en verhalen. Het is daarna nog maar een halfuurtje naar Hamilton en we zetten onze camper op het terrein bij haar huis neer (goedkope camping) en gaan nog even een lekker hapje eten in 'haar' Speight's Ale House.
's Avonds kom ik tot de ontdekking dat ik mijn gsm kwijt ben geraakt in Napier waarschijnlijk. Niet erg handig dus. Wel even KPN gebeld om mijn simkaart te blokkeren. Ik neem nog contact op met de camping waar we gestaan hebben maar ik denk niet dat dat veel succes zal hebben.

Kaikoura en Picton

Nadat we Christchurch hebben gedaan is het plan om naar Kaikoura te rijden waar we walvissen gaan spotten. Een rit van ongeveer tween-en-een-half-uur dus dat moet lukken. Als we aankomen is alles al dicht natuurlijk dus morgen vroeg op!
We staan dus op tijd op om wat logistieke zaken te regelen. Ik probeer (telefonisch) de boottocht terug naar het Noordereiland te verzetten van dinsdag 2 uur ´s middags naar 10 uur ´s morgens omdat we dan nog tijd genoeg hebben om van Wellington naar Napier te rijden en dat lukt. Ook reserveren we een walvistocht om 13:00. Rond Kaikoura zwemmen het hele jaar door grote groepen jonge potvissen en afhankelijk van het seizoen andere soorten walvissen. Oorzaak is een redelijk diepe trog vlak voor de kust waar de potvissen naar hartelust kunnen jagen op inktvissen en andere prooien. Als we echter rond die tijd ons melden blijkt dat de tocht gecanceled is vanwege de harde wind. (De boten zijn catamarans en het waait stevig). We laten ons overboeken naar de tocht van 4 uur 's middags maar die gaat uiteindelijk ook niet door. Balen maar er is niets aan te doen. (Moeten we de volgende keer dus maar doen!)
We rijden dus maar door naar Picton en zien onderweg een flinke kolonie zeeleeuwen vlak langs de weg! (Compenseert de gemiste potvissen een beetje). De kustweg is natuurlijk schitterend om te rijden.

Christchurch, een stad in puin

Bij aankomst in Auckland op 4 november zagen we op tv dat de toeristische rondleidingen sinds die dag weer hervat werden. Op de camping hing de nieuwe folder. Met een dubbeldekker 2 en een half uur door Christchurch en de buitenwijken.
We gaan op pad richting VVV, maar die bevindt zich in de 'red zone' het afgesloten gedeelte, wat zowat het halve centrum is. Dus boeken we telefonisch. Om 13 uur vertrekt de bus, het is nu 11 uur.
In het centrum is het erg druk, mensen staan in een lange rij te wachten, het blijkt dat men dit weekend voor het eerst mag kijken op Cathedral Square, eens het kloppende hart van Christchurch. De aardbeving was op 22 februari, 9 maanden geleden.
Om daar te komen moet men tussen hekken twee straten doorlopen. Er mogen maximaal 300 mensen tegelijk. Er wordt geteld. Er staan borden dat het op eigen risico is en dat men paspoort bij zich moet hebben, ook is er nazorg geregeld voor wie daar behoefte aan heeft.
Ik wil wel kijken, Ingeborg en Wolter niet. Ingeborg vindt het heel moeilijk om te zien, is er anders bij betrokken, de ellende staat als het ware nog op haar netvlies. En Wolter wil geen ellende van anderen bekijken.
En dan zie je afgesloten straten, kapotte winkelpanden, de een wat minder dan de ander, de kathedraal, de toren eraf, ramen kapot, een volwassen man staat te huilen, ik word zelf ook emotioneel en dan besef je pas een beetje wat een impact dit heeft op iedereen.
Ik maak wel foto's, en heb respect voor de mensen hier hoe ze de boel weer op de rails krijgen na de enorme chaos.
We drinken wat in een soort barak (zeecontainer) dat als cafetaria fungeert, en bespreken wat we ervaren.
Tot 13 uur toch nog even lopen. We zien nog meer beschadigde gebouwen.
En dan de rondleiding: met 6 man zitten we in de dubbeldekker ( Wolter is niet mee) We krijgen weer een boel historie te horen, best interessant, zien mooie gebouwen en buurten, we stoppen een paar keer om buiten foto's te maken, en we krijgen ook bijzonderheden te horen over de aardbeving, maar ook over de wederopbouw.
Als we om kwart voor vier uit de bus stappen komt onze Tulp aanrijden, we stappen in en rijden naar Kaikoura, ongeveer 2 uur rijden. Daar willen we morgen gaan whalewatchen, en als ik alle reisverslagen goed heb gelezen, wordt er altijd wel een walvis gespot, en ook veel dolfijnen, zeehonden en veel vogels. Ik heb er zin in.

Van Christchurch naar Greymouth (met de trein)

Vandaag extra vroeg op want de trein vertrekt al om 8:15. Gelukkig kunnen we het belopen dus we beginnen ontspannen. De treinreis staat bekend als één van de mooiste op het gebied van toeristische treinritten. De rit voert van Christchurch (aan de oostkust) dwars door de bergen over de Arthur Pass naar Greymouth aan de westkust van het Zuidereiland. Het is inderdaad een fantastische rit. Ook omdat ik nou eens niet hoef te rijden (en dus ook niet links) geniet ik dubbel.
Het is alleen een heen-en-terug-rit dus we zien alles twee keer. Maar dat is niet erg want er valt genoeg te zien. Ik (Wolter) sta veel in de open wagon (wel winderig) want dan zie je meer. Je merkt ook meteen het effect van de bergen op het klimaat want we vertrekken in de zon en naarmate we de bergen in gaan wordt het steeds bewolkter en daalt de temperatuur. Wel blijft het gelukkig droog, zelfs aan de westkust (en dat is uitzonderlijk!)
Veel valt er niet over te vertellen want je moet het zien!

Verder naar het noorden

Maar eerst 's morgens naar het Otago schiereiland. Langs de Portobelloroad slingert de smalle weg naar Taiaroa Head, het noordelijkste punt waar albatrossen te zien zijn. De weg gaat vlak langs het water (en het is opkomend tij AAN DE LINKERKANT) en zonder vangrail. Dus geen stuurfoutje maken! We komen toch heelhuids aan en gaan mee met een gids die het een en ander vertelt (over de Albatrossen), we zien een film en er is documentatie. Uiteindelijk brengt de Maorigids (let op de tatoo) ons naar een observatiehut met getint glas waar we uitkijken op twee broedende albatrossen en regelmatig vliegen er andere langs. De vleugels hebben een spanwijdte van wel drie meter.
Later lopen we langs broedende meeuwen en verschillende soorten aalscholvers. Het waait behoorlijk hard.
Een paar kilometer verder is Penguin Place, waar je ook met een gids broedende pinguins kunt spotten. We rijden in een busje naar een gebied waar een soort overdekte loopgraven gemaakt zijn en waar je bepaalde uitzichtspunten hebt. Inderdaad zien we er een paar. Ze zitten onder een klein dakje, eentje heeft al twee jongen, leuk om te zien.
Het centrum vangt ook gewonde pinguins op, een soort Pieterburen dus, er staat er een, die erg gewond binnenkwam maar nu aan de beterende hand is.

We laten het het Otago schiereiland acher ons en gaan verder naar het noorden maar doen het via een omweg om nog wat van het binnenland hier te zien. Onderweg stoppen we bij de Moeraki Boulders een groep grote groep ronde stenen in de zee. Deze stenen hebben een vulkanische oorsprong en zijn door erosie helemaal glad geslepen. De grootste hebben een omvang van wel 4 meter.We overnachten in Omarama waar we een bijna lege camping vinden (beheerd door een mevrouw van Nederlandse afkomst (Doetinchem) Je komt ze ook overal tegen die Hollanders).
Vanuit Omarama rijden we langs de blauwe meren naar Christchurch. Een prachtige rit met onderweg de meren Lake Pukakie (met uitzicht op Mt Cook de hoogste berg van Nieuw Zeeland) en Lake Tekapo met the church of the Good Shepherd. Er bloeien honderden lupines omdat de echtgenote van de beheerder van het postkoets tussenstation het landschap zo kaal vond dat ze vele lupinezaden heeft rondgestrooid. Het Mount Cook National Park gaan we niet in, dit laat het schema niet meer toe. (Helaas)
In Christchurch zoeken we een camping vlakbij het station van waar we de toeristische treinreis naar Greymouth willen doen.

In Dunedin

We lopen naar het centrum om de stadsrondrit te maken. We worden opgepikt in een klein busje en blijken de enige passagiers te zijn dus krijgen we een privé toer. De gids/chauffeur weet veel en laat ons de stad zien. Een van de dingen die opvalt hier is bijvoorbeeld het grote aantal ontzettend steile straatjes, inclusief de steilste straat van de wereld! (Zie foto maar dat is niet echt makkelijk te zien). De chauffeur legt ons uit dat dat komt omdat een zigzag weg de zuinige Schotten veel te duur werd. (Wij dutchies hebben de reputatie zuinig te zijn, maar de Schotten kunnen er ook wat van hoor!)
Ook staat er een belangrijk standbeeld hier in het centrum met z'n rug naar de St Pauls Cathedral want dat is een Anglicaanse kerk en van de engelsen moesten ze toen niets hebben hier. Op verzoek van Ingeborg rijdt hij ons trouwens langs het rugby stadion, waar ook enkele WK-wedstrijden zijn gehouden. Nu treffen ze voorbereidingen omdat Elton John over twee dagen optreedt. We maken daarna nog een rondrit om de stad en over stukje van het schiereiland. Als we terug zijn begint het te regenen en dus moeten we wat te doen vinden waarbij we droog blijven. Dat valt tegen want het ene museum gaat net dicht om (al om 4 uur) en het andere is aan het verhuizen en gaat pas eind 2012 weer open. Dan maar de kroeg in. We vinden er eentje met open haardvuur en naast de brouwerij waar we later nog een rondleiding krijgen. Prima geregeld dus!
De rondleiding door de Speight's brouwerij is ontzettend leuk. Het is een relatief kleine brouwerij zodat alles goed te zien is. (Het bottelen gebeurt elders). Ze gebruiken voor Dunedin nog echte biertankers. (Zie foto's). Aan het einde van de rondleiding natuurlijk bierproeven! Zelfs Ien aan de tap! Na de rondleiding hebben we nog een diner (was inclusief) en waren we nog fit genoeg om naar de camping te lopen (35 minuten).