Van Wanaka vertrekken we naar de Milford Sound. Een hele rit maar we hebben even overlegd en we moeten het schema wat aanpassen want we hebben niet alle tijd van de wereld meer. We besluiten Queenstown over te slaan. We hadden toch al geen zin in 'Bungyjumpen' of 'Skydiven'. Ik had wel met Ingeborg zo'n Rafttocht over de rivier willen maken maar dat bewaren we maar voor de volgende keer! Op naar de Milford Sound in het 'Fiordland' dus. We rijden via de 'Crown Range Road' over de Cardrona Range van Wanaka naar Queenstown. Deze weg is de hoogst gelegen 'snelweg' (2 baans) van Nieuw Zeeland en biedt prachtige vergezichten. Het weer werkt mee (wisselend bewolkt met zo nu en dan een spatje). We slaan Queenstown dus over en rijden door naar Te Anau. In Te Anau reserveren we alvast een boottocht voor de volgende dag en informeer ik telefonisch naar de campings in Milford Sound zelf. MS ligt aan het einde van een doodlopende weg van 120 kilometer dus ik kom er liever niet ter plekke achter dat alles vol is. In de Milford Lodge hebben ze alleen nog maar 'unpowered sites' maw plekken zonder stroom. Dat is geen probleem want de koelkast is koud genoeg en buiten is het ook niet echt warm meer. We rijden vol goede moed richting Milford Sound en het begint steeds harder te regenen. We hadden al gelezen dat MS de natste plek op aarde is maar nu merken we het zelf ook. (gemiddeld 7 METER regen per jaar en in een topjaar hadden ze zelfs 14 meter water!)
Gezien de buitentemperatuur en de regen laten we Ingeborg in een soort van eenpersoons 'Cabin' (leek wel een cel) maar met een kacheltje en een goed bed slapen. We staan gewoon op de parkeerplaats en krijgen een stickertje voor het raam 'unpowered place'.
De Milford Lodge is een backpakkers hostel/camping/lodging wat wel een aparte sfeer geeft. Erg internationaal. Heb gezellig met een paar Ierse/Engelse jongens staan kletsen.
Maandagochtend gaan we met de boot van 10:30 een mooie tocht door de fjord maken. Als we vertrekken is het soms droog. . . Maar mooi die tocht! Onbeschrijfelijk die hoge bergen die rechtop uit zee oprijzen, enorme watervallen die twee keer zo hoog zijn als de Niagarafalls, zeehonden en dolfijnen. De pinguins laten zich jammer genoeg niet zien. De schipper is een grapjas die de neus van de klipper even door de waterval laat gaan zodat je het donderend geweld van dichtbij kunt meemaken als je op het voordek staat. Als we de fjord uitkomen en heel even de Tasmanzee op gaan merk je dat direct aan de enorme deining. De boot rolt stevig en al helemaal als hij moet keren om de fjord weer in te gaan.
We hebben het meeste van de trip buiten gestaan om zo veel mogelijk te zien. Aan het einde zijn we dan ook totaal verkleumd. (Ineke en ik hadden onze fietsregenpakken voor alle zekerheid aangetrokken en waren dus niet nat. Waar een echt hollands fietsregenpak al niet goed voor is!!)
Gauw even wat warms eten en verder naar het zuiden, naar Bluff bij Invercargill het meeste zuidelijke puntje van het Zuidereiland.
Als we vertrekken uit de Milford Sound begint de zon te schijnen, en schijnt dan weer de hele dag.
We rijden door heel afwisselend landschap, regenwoud, bergen, vlak landschap met veel schapen en staan bij op het strand. Bij dit stukje kust kan het soms flink waaien aan de bomen te zien.